Κ: Ωραία.... Και τώρα που το φτιάξαμε, τι σκατά θα βάζουμε εδώ μέσα, μου λες;
Ν: Πώπωωωω πια αυτή η γκρίνια σου! Σκάσε, κάτι θα βρω!
Κ: Μάλιστα... Και δε μου λες...πρέπει να μαθαίνει ο καθένας όποια βλακεία κάνουμε; Γιατί δηλαδή; Το χρωστάμε πουθενά; Δε φτάνει που γινόμαστε ρεζίλι in real life, θα γινόμαστε και ιντερνετικά;
Ν: Ααααχ, μια μια τις ερωτήσεις σε παρακαλώ, δε θα πιάσει η ανταύγεια και μετά θα σε κουρέψω!
Κ: Καλά, για πες.
Ν: Άκου, παιδί μου. Αφού το χρόνο μας τον σπαταλούσαμε σε κοτσάνες τόσες μέρες στο σχολείο, γιατί να μη τις έχουμε όλες συγκεντρωμένες, να ξέρουμε πού είμαστε;
Κ: Σαν το «'Ολα σε ένα, νοικοκυρεμένα» δηλαδή;
Ν: Εκτός από ηλίθια, παίζει να είσαι και κάτι άλλο και μου το κρύβεις; Ρε ζώον, έχεις ιδέα τι χαρτομάνι έχουμε μαζέψει με όλα αυτά που γράφαμε μέσα στην τάξη; Τι θα τα κάνουμε όλα αυτά;
Κ: Προσάναμα;
Ν: Προσάναμα να κάνουμε το κούτσουρο που έχεις στο λαιμό σου και το λες κεφάλι, ανισόρροπη! Βρε κουτορνίθι, μετά από χρόνια όλα αυτά θα είναι συλλεκτικά κομμάτια-
Κ: Ή για τα μπάζα!
Ν:-για τα μπάζα είσαι εσύ αλλά αυτό θα το συζητήσουμε σε άλλη ανάρτηση! Πιάσε τώρα το αλάτι γιατί οι πατάτες μου είναι σαν τα αστεία σου! Τι έλεγα;...
Κ: Για τα μπάζα...
Ν: (Χαστουκίζει την Koko) Έλα όμως, συγκεντρώσου! Λοιπόν, αυτά θα τα βλέπουμε μετά από χρόνια και θα γελάμε!
Κ: Όταν θα είμαστε γριές;
Ν: Γριά να γίνεις εσύ κι όλο σου το σόι! Εγώ θα παραμείνω κουκλάρα και θα σου φέρνω τα χάπια της πίεσης στο ΚΑΠΗ που θα σε μαντρώσουν τα παιδιά σου...αν προλάβεις και κάνεις με τα μυαλά που κουβαλάς!
Κ: Μμμμ, γελάσαμε και σήμερα!
Ν: Έλα, σταμάτα πια με το αλάτι, λύσσα τις έκανες τις πατάτες! Υποτασική είσαι πια;
Κ: Αχ, συγνώμη, απλά χάζευα εκείνο το τεκνό που στέκεται στο ταμείο και παραγγέλνει.
Ν: Ποιον μωρή άχρηστη;...Ξεκόλλα, πιασμένος είναι.
Κ: Τον πονάει η μέση του;
Ν: Μωρή τα θες και τα πετάς; ΠΙΑΣΜΕΝΟΣ λέμε, καπαρωμένος! Τι διάολο, ελληνικά μιλάω, βουλγάρικα καταλαβαίνεις εσύ;...Πάψε πια να τον κοιτάς σαν χάνος! Θα σε πάρει χαμπάρι η «κότα» του και θα έρθει να σε ξεμαλλιάσει!
Κ: Ας κάνει πως έρχεται και θα της δείξω εγώ. Εμένα με λένε Κοκό, είμαι χειρότερη κότα από δαύτη!...Μωρή, πάχυνε αυτή ή φταίνε τα μάτια μου που έχουν γουρλώσει κοιτάζοντας τον πωπίσκο του μαναριού;
Ν: Αν συνεχίσεις κι εσύ να τρως με το ρυθμό που τρως, ίδιες θα γίνετε! Μπορεί τελικά να σταθείς τυχερή και να σε μπερδέψει με την άλλη!
Κ: Άπαπαπα, να πάρω κι άλλα κιλά; Τις παρατάω όλες τις πατάτες αμέσως! Όχι, αγάπη μου, δε θα γίνω εγώ φραγκόκοτα σαν και του λόγου της! Κι αν το θέλει το γκομενάκι, ας το κρατήσει. Εξάλλου, για την θέλει κι αυτός, ποιος ξέρει τι του λείπει!
Ν: Λίγη μουστάρδα!
Κ: Μπαρδόν;
Ν: Το χάμπουργκερ ήθελε λίγη μουστάρδα παραπάνω!
Κ: Δεν παχαίνει αυτή ε;
Ν: Όχι.
Κ: Οκ, τότε, πάω να φέρω!....